Dragon Ball SP - Odcinek 2 - Kanassa

Rok 790

Teraźniejszość

Planeta Freezer 419 aka Kanassa

Wojownik powoli wyszedł z kapsuły i rozejrzał się wokoło. Planeta nie zdołała się jeszcze odrodzić po inwazji Saiyan. Resztki infrastruktury Kanassan porastała dzika roślinność, lecz grunt wciąż był bardzo nierówny, poraniony atakami wściekłych Oozaru - małpich Saiyańskich form, nad którymi panowali tylko nieliczni przedstawiciele gatunku. Dakon uruchomił detektor - urządzenie pozwalające mierzyć poziom mocy bojowej istot żywych oraz określać ich pozycję. Saiyanin nie potrzebował detektora do mierzenia swojej siły, bo ten nie był w stanie określić liczbowo jej poziomu. Odkąd kosmiczny wojownik odkrył transformację i zwiększył swą moc treningami, urządzenie nie nadążało i stałoby się zupełnie zbędne, gdyby nie funkcja określania lokalizacji istot wyróżniających się potęgą spośród innych na danej planecie. Na planetach prawie zupełnie wyludnionych, takich jak Kanassa, detektor mógł okazać się wyjątkowo przydatny, gdyż w takich sytuacjach wystarczyło, żeby zlokalizował kogokolwiek. Saiyanin obawiał się jednak, że w tym konkretnym przypadku, funkcja ta nie zda egzaminu.

Zgodnie z przewidywaniami Dakona, charakterystyczny dźwięk oznajmił mu, że w pobliżu nie wykryto żadnych form życia. Kanassanie potrafili wejrzeć w przyszłość oraz manipulować swoimi poziomami mocy. Co prawda nie byli w stanie znacząco wpływać na bieg wydarzeń, inaczej uniknęliby zagłady, ale opóźnienie lub przyśpieszenie spełnienia ich proroctw czasem pozostawało w ich zasięgu. Jeśli wojownikowi pisane jest spotkanie z nimi, sami do niego przyjdą, jeśli jednak nie, to nieważne co zrobi, nie odkryje sposobu na znalezienie ich.

Wszystko wskazywało no to, że Saiyanin spędzi na planecie jasnowidzów trochę czasu, póki jej mieszkańcy nie zdecydują się z nim spotkać. Postanowił dać im trzy dni na ujawnienie się. Jeśli po trzech dniach nie zechcą z nim rozmawiać, będzie to oznaczać, że tak chciało przeznaczenie, a Dakon walczyć z przeznaczeniem nie zamierzał, gdyż wiedział, że to zbyt trudny przeciwnik, nawet dla Super Saiyanina. Wojownik sięgnął po niewielką rację żywnościową przygotowaną na tę wyprawę i wziął spory kęs. Zapowiadają się najnudniejsze trzy dni mojego życia, pomyślał Dakon przeżuwając kawał wyjątkowo niesmacznego batona odżywczego.

***

Planeta Ziemia

Olbrzymi krater szpecił krajobraz miejsca, gdzie jeszcze niedawno rozgrywała się bitwa dwóch Super Saiyan czwartego poziomu z ich dotychczas najpotężniejszym przeciwnikiem - Omega Shenronem. Nad kraterem unosiła się sylwetka chłopca - odmłodzonego bohatera - Saiyanina Kakarotto, znanego także jako Son Goku. W rękach owego mężczyzny znajdowała się moc całego wszechświata w postaci Bomby Duchowej - techniki walki kumulującej energię istot żywych i formującej ją w ogromną kulę o olbrzymiej niszczycielskiej mocy. Bomba Duchowa od zawsze stanowiła plan awaryjny, była techniką ostatniej szansy używaną, gdy wyczerpane zostały wszystkie inne możliwości pokonania zła, a tym razem nawet potęga Vegety - saiyańskiego księcia, który również osiągnął czwarte stadium transformacji, nie mogła pomóc wojownikowi w zniszczeniu ostatecznego zagrożenia. Żadna istota przed Son Goku w całej historii wszechświata nie dzierżyła podobnej mocy i żadna już nigdy takiej mocy nie posiądzie aż do końca czasu. Goku posiadł tę potęgę, gdyż był Saiyaninem niezwykłym, wielokrotnie przekraczającym zdawałoby się nieprzekraczalne dla zwykłego śmiertelnika limity, a przy tym pogodnym i o dobrym sercu. Teraz stał w obliczu ostatecznej próby.

Mężczyzna w ciele chłopca cisnął kulę w kierunku złego smoka, a ten, nie mając dokąd uciekać, mógł już tylko wyczekiwać nieuchronnej zagłady i patrzeć jak sfera oślepiającego światła coraz bardziej zbliża się do niego, w końcu otaczając go w całości i odsyłając w niebyt. Ziemia po raz kolejny została uratowana.

Son Goku opadł na ziemię wraz ze Smoczymi Kulami, które, pozbawione wpływu negatywnej energii Omega Shenrona, odzyskały swoją złocistą barwę i magiczne właściwości spełniania życzeń.

Wszyscy świadkowie ostatniej walki zbliżyli się do Goku, by udzielić mu pomocy, gdyż sam nie miał już energii nawet, by się poruszyć, ale nagle stało się coś bardzo dziwnego – na niebie spostrzegli oni niewyraźny kształt, który stawał się coraz wyraźniejszy w miarę jak zbliżał się do powierzchni planety. Na Ziemię zstąpił Shenron – czarodziejski smok spełniający życzenia.

- Shenron nigdy nie pojawiał się nie wzywany – odezwała się Bulma, żona Vegety i przyjaciółka Son Goku z dzieciństwa – To coś nowego.

- Zwykle przy wywołaniu smoka zapadała noc, a niebo zasłaniały chmury – zdziwił się Son Gohan, najstarszy syn Goku.

Twarze reszty drużyny odzwierciedlały podobne zdziwienie i konsternację. Zanim ktokolwiek zdążył zwerbalizować swoje myśli i zadać smokowi pytanie, ten sam się odezwał.

- Powstań Goku! – ryknął Shenron, po czym jego oczy zalśniły czarwienią, co zwykle oznaczało spełnienie jednego z życzeń.

Wojownik podniósł się z ziemi i obdarzył smoka promiennym uśmiechem.

- Witaj, Shenronie – odrzekł łagodnym tonem Saiyanin.

- Czy wiesz dlaczego tutaj przybyłem? – zapytał Shenron.

- Tak – odpowiedział Goku stanowczo – Ma to związek ze Smoczymi Kulami, czyż nie?

- Owszem. Energia waszych wrogów po ich ucieczce z Piekła wpłynęła na Smocze Kule i wypaczyła ich moc, przez co osiągnęły one limit wytrzymałości.

- Myślałem, że chodziło o życzenia…- rzekł skołowany Goku.

- To ostatnie życzenie spowodowało pęknięcia – wyjaśnił smok – Kule nie powinny być używane tak często. Będę zmuszony zabrać je z Ziemi na wiele lat, by mogły odzyskać pełnię swych mocy i wyzbyć się resztek negatywnej energii.

- Rozumiem – rzekł saiyanin zmartwionym tonem – Czy byłbyś jednak w stanie spełnić jeszcze jedno życzenie? Wielu ludzi poniosło śmierć w wyniku ostatnich wydarzeń. Smoku, przywróć im życie, bardzo Cię o to proszę.

Shenron przez chwilę milczał, jakby zastanawiał się nad prośbą wojownika, po czym odpowiedział:

- Twoje życzenie zostało spełnione. Son Goku, nadszedł czas się pożegnać.

- Czyli jednak…

Goku odwrócił się do reszty i skierował spojrzenie na Vegetę.

- Masz zamiar trenować samotnie? – zapytał Vegeta charakterystycznym dla siebie pretensjonalnym tonem, ale na jego ustach pojawił się drwiący uśmiech, który Goku znał aż za dobrze z dawnych czasów – Lepiej dobrze wykorzystaj ten czas, bo ja nie zamierzam już dłużej odpoczywać. Może przez chwilę wypadłem z obiegu, ale od teraz spodziewaj się mojego oddechu na karku.

Son Goku uśmiechnął się i wskoczył na grzbiet Shenrona.

- Zostawiam Ziemię w Twoich rękach Vegeta – rzekł na pożegnanie, po czym obdarzył swoją rodzinę i przyjaciół ostatnim ciepłym spojrzeniem i wzbił się w powietrze razem ze smokiem.

Po paru chwilach, sylwetka Shenrona zniknęła w chmurach, a razem z nią saiyanin oraz Smocze Kule.

***

Trzy dni później

Son Gohan transformował się w Super Saiyanina. Jego sylwetkę spowiła złota aura, a włosy zmieniły kolor. Tak jak się spodziewał, transformacja nie sprawiała mu żadnych trudności, mimo wieloletniego zaniedbywania treningów i skupienia całej uwagi na karierze i rodzinie. Problem pojawił się, gdy postanowił podnieść swój poziom mocy i przejść na kolejne stadium transformacji. Udało mu się to z trudem, a po chwili jego ciało zaczęło odmawiać posłuszeństwa, organizm nie wytrzymywał obciążenia i wracał do formy bazowej. Kontrola nad drugim poziomem stanowiła dla Gohana duży problem, w wyniku czego transformacja przyczyniła się do znaczącej zmiany krajobrazu.

Syn Goku znajdował się na pustkowiu, na którym trenował przed laty z panem Piccolo. Po odejściu ojca, Gohan wrócił do domu razem z rodziną, a potem naprawił i wyprał swoje stare Gi, podarowane mu przez Kibito przed walką z Buu. Następnie zabrał najpotrzebniejsze rzeczy, powiadomił władze uczelni o odejściu z pracy i pożegnał się z rodziną. Videl natychmiast zrozumiała jego zachowanie po tym, gdy dowiedziała się o jego decyzji opuszczenia domu na jakiś czas. Sama była kiedyś wojowniczką. Poza tym wciąż zmagała się z poczuciem winy po ataku na własną córkę w trakcie panowania Baby’ego, więc doskonale wiedziała, co czuje jej mąż. Gohan za długo już żył złudzeniem o trwałym pokoju, a teraz, gdy ojca z nimi nie było, to na barkach jego i Vegety spoczywała ochrona Ziemi przed nowymi zagrożeniami. Goten i Trunks, natychmiast po pokonaniu smoków cienia postanowili zacząć trening, ale Gohan już nie potrafił podejść do tego tak beztrosko i swobodnie jak oni. Za dużo już widział i wycierpiał, by pozwolić sobie na powtórzenie starych błędów. Postanowił więc wrócić do podstaw, do miejsca swojego pierwszego, najważniejszego treningu i lekcji, którą na nim wymuszono, lecz która też przyczyniła się do uratowania planety przed zagrożeniem ze strony Saiyan. Gdyby nie pan Piccolo i jego ciężkie nauki, Gohan oraz cała planeta już dawno obróciliby się w pył. Jak mógł przez te wszystkie lata sądzić, że powrót do jego dawnego, tchórzliwego, uciekającego od walki „ja” był dobrym pomysłem? Ostatecznie z błędu wyprowadził go generał Rildo, któremu Gohan w żaden sposób nie był w stanie zagrozić i potrzebował pomocy przyjaciół, by go pokonać.

Nigdy więcej, pomyślał odrodzony wojownik i zabrał się za trening. Przerwał mu jednak słaby, lecz donośny jęk dochodzący zza pobliskiego wzniesienia. Półsaiyanin wzniósł się w powietrze i ujrzał w dole dinozaura, który wielokrotnie próbował go pożreć podczas treningu przed wieloma laty i którego Gohan pozbawił ogona, odcinając go kawałek po kawałku z zamiarem przyrządzenia i zjedzenia powstałych w ten sposób steków.

- To naprawdę Ty? – zdziwił się Son Gohan, lądując tuż obok swojego starego przeciwnika – Nie wierzę, że znów się spotykamy!

Dinozaur spojrzał na niego zbolałym wzrokiem i wydał kolejny jęk, w którym dało się wyczuć cierpienie.

Półsaiyanin spojrzał na bok zwierzęcia i dostrzegł ranę, z której obficie lała się krew – zapewne wynik walki z innym przedstawicielem lokalnej fauny.

- Staruszku…- zaczął zmartwiony Gohan, ale dinozaur przerwał mu cichym warknięciem, jakby chciał dać do zrozumienia, że nie potrzebuje współczucia i jest pogodzony ze swoim losem.

- Rozumiem…twardy jesteś i uparty jak zawsze – powiedział Gohan z troską, klepiąc gada po grzbiecie – Dokładnie tak jak wtedy! Ale…chyba nie masz nic przeciwko, bym tutaj chwilę z tobą posiedział?

Dinozaur wydał ciche warknięcie aprobaty i Gohan usiadł obok niego. Siedzieli tak razem przez dłuższą chwilę, wpatrując się w zachodzące Słońce, a oddechy dinozaura stawały się coraz słabsze, aż w końcu zupełnie ucichły.

***

Pięciu Kanassan stanęło na brzegu krateru powstałego w wyniku lądowania saiyańskiej kapsuły Dakona. Mieli oni na sobie poszarpane płaszcze z kapturami skrywającymi ich twarze. Spod kapturów wyłaniały się tylko ich wielkie policzki oraz żabie usta. Kanassanin stojący pośrodku wystąpił przed szereg i przemówił:

- Saiyaninie! Wiemy po co prszyszedłeś!

Dakon ledwo powstrzymał westchnienie ulgi, gdy usłyszał słowa kosmity. Oznaczały one, że prawdopodobnie dostanie to, po co przyszedł.

- Świetnie! Zatem powiedz mi co chcę wiedzieć i miejmy to już za sobą.

- Dlaczego niby mielibyśmy ci pomagać? – zapytał kanassanin z nutą pogardy w głosie.

Niedobrze, pomyślał Dakon. Czyżbym się przeliczył?

- Może wy mi powiecie? – odpowiedział pytaniem wojownik – Z jakiegoś powodu się tutaj zebraliśmy. Czyżby wizje wam go nie podały?

- Wizje pozostają w tym względzie niejasne – odparł po kilkusekundowej przerwie mieszkaniec Kanassy – Nie znamy do końca wyniku tego spotkania, saiyaninie. Mamy jednak do ciebie jedną sprawę.

Dakon poczuł jak narasta w nim irytacja.

- Mówcie szybko czego chcecie! Nie mam czasu na wasze gierki! – krzyknął Dakon – Z mojej strony sprawa jest jasna. Dajcie mi to, czego chcę, albo czeka was śmierć!

Kanassanin zarechotał z rozbawienia.         

- Śmierć na pewno nas czeka – powiedział wciąż rechocząc – My nie mamy nic do stracenia, ale to od ciebie zależy, czy dostaniesz informacje, po które przyleciałeś.

Saiyanin nie wiedział co odpowiedzieć. Obcy sobie z nim pogrywał.

- W co ty grasz? – zapytał skonfundowany wojownik – Czego chcesz?

- Honorowej śmierci, ni mniej ni więcej – odparł Kanassanin w kpiącym uśmieszkiem na żabich ustach – Powiemy ci gdzie znajduje się ten, którego szukasz, a w zamian oczekujemy od ciebie tylko jednego.

- Czego?

- Walki na śmierć i życie.

Kosmiczny wojownik już teraz był pewien, że sobie z nim pogrywają.

- Zgłupiałeś żaboludzie?! – krzyknął w kierunku kanassanina - Ja was zmasakruję!

- Jesteśmy świadomi potęgi twojego gatunku – odrzekł kosmita i przeleciał wzrokiem po otaczających ich ruinach i kraterach – Przyszliśmy tutaj po to, by umrzeć. Od tego nie ma ucieczki, a my znamy swój los. Będziemy walczyć pojedynczo. Chcemy umrzeć honorowo, w walce z przedstawicielem najeźdźców.

- Urodziłem się długo po zniszczeniu waszego świata, nie miałem z tym nic wspólnego, ale jeśli chcecie umrzeć, spełnię wasze życzenie – odparł Dakon przyjmując powoli pozę bojową – Nie martwcie się, nie potrzebuję taryfy ulgowej. Atakujcie razem, wasz honor na tym nie ucierpi. Upewnię się, że przynajmniej jeden z was pożyje na tyle długo, by wyjawić mi miejsce pobytu Freezera.

Obcy milaczał przez chwilę, zastanawiając się nad słowami wojownika.

- Jeśli nie będziesz się powstrzymywać, niech tak będzie – odrzekł kanassanin również szykując się do walki. Jego towarzysze zrobili to samo.

Saiyanin nie zamierzał walczyć na serio. Tak on, jak i kanassanie byli boleśnie świadomi, że walka nie będzie wyrównana, nawet mimo różnicy w liczebności.

Dwóch kanassan natarło na Dakona atakując z obu stron i celując w głowę. Wojownik bez trudu zablokował ciosy unosząc ręce i przechwytując pięści przeciwników w powietrzu. Wydawałoby się, że w ten sposób odsłonił brzuch, co próbował wykorzystać trzeci napastnik, posyłając w kierunku saiyanina pocisk energii Ki, ale Dakon tylko na to czekał. Zacisnął palce na dłoniach napastnikow i cisnął nimi przed siebie, wprost na zbliżającą się wiązkę energii. Odgłos wybuchu zadźwięczał w uszach saiyanina, brzmiąc niczym najpiękniejsza muzyka. Dwóch z głowy. Trzeci kanassanin, ich przywódca, opadł na kolana widząc efekty swojego błędu, co szybko przypłacił życiem, samemu obrywając pociskiem Ki wystrzelonym z dłoni Dakona. Dwóch pozostałych straciło animusz widząc jak szybko saiyanin rozprawił się z ich towarzyszami. Wiedzieli jednak doskonale, że nie umkną śmierci, więc w desperacji rzucili się na przeciwnika, nie obmyśliwszy uprzednio żadnej sensownej taktyki walki, przez co ich ruchom brakowało koordynacji i zgrania. Ich wróg bez trudu unikał każdego ciosu, bez konieczności ich blokowania. Gdy Dakona znudziła ta zabawa, zniknął z pola widzenia kanassan po to, by ćwierć sekundy potem pojawić się za plecami jednego z nich i bez trudu skręcić mu kark. Ostatniego złapał za gardło i zadał mu pytanie głośno artykułując głoski:

- GDZIE JEST FREEZER?!

Saiyanin trzymał wierzgającego stwora w powietrzu jeszcze kilka chwil zanim puścił go,  obawiając się, że zada mu śmierć przed poznaniem prawdy.

- Twój styl walki… Jesteś potworem! – krzyknął mieszkaniec Kanassy, jak tylko złapał oddech.

- Nigdy temu nie przeczyłem – rzekł beznamiętnie Dakon, wpatrując się głęboko w oczy kosmity – Mieliśmy umowę. Gadaj!

Kanassanin próbował się zaśmiać, lecz z jego ust wydobyła się jedynie kakofonia jęków, kaszlu oraz duszności. Gdy doszedł do siebie, wyjawił Dakonowi prawdę:

- Ten, którego poszukujesz od dawna nie żyje – wycharczał kosmita – Zginął na planecie Ziemia z ręki młodzieńca o blond włosach.